پذیرش پروتکل الحاقى نمی توانست به نفع ایران باشد؛ اگر چه مبناى این بیانیه شفاف سازى بود اما با خوشبینی زیادى نسبت به غرب همراه بود و این شائبه را هم ایجاد می کرد که ایران تحت فشار و زور، تن به امضاى این بیانیه داده است و همین امر جسارت طرف مقابل را افزون تر کرده و باعث صدور قطعنامه هاى متعددى علیه ایران در مقاطع بعدى شد . . .
[more]
در 23مردادماه 81 برابر با14/8/2002 یکی از اعضاى گروهک منافقین در مصاحبه ى مطبوعاتى خود در هتل«ویلارد» واشنگتن مدعی شد، جمهورى اسلامى ایران در تأسیسات نطنز و اراک فعالیت هاى پنهانى هسته اى دارد و 4 ماه بعد شبکه ى خبرى (سى.ان.ان) آمریکا با پخش تصاویر ماهواره اى از تأسیسات نطنز و اراک ضمن طرح ادعاى منافقین، دست به جنجال هاى سیاسى و تبلیغى در خصوص فعالیت هاى صلح آمیز هسته ای ایران زد. جنجال رسانه های غرب در غیر صلح آمیز جلوه دادن فعالیت های ایران باعث طرح موضوع هسته ای ایران در مجامع بین المللی و تشکیل پرونده ی هسته ای ایران شد.
جمهوری اسلامی ایران، دکتر «حسن روحانی»دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی را در مهر 82 به عنوان مسئول ارشد پرونده ی هسته ای انتخاب کرد.
در روزهای آخر مهرماه 82، وزرای خارجه سه کشور اروپایی آلمان، انگلیس و فرانسه در سعد آباد تهران گرد آمدند که ماحصل آن تفاهم و امضای «بیانیه تهران» بود و براساس آن دولت ایران متعهد می شد با آژانس بین المللی انرژی اتمی همکاری کامل داشته باشد و به الزامات و سوالات باقیمانده ی آژانس به صورت شفاف پاسخ دهد، پروتکل الحاقی را امضا کرده و به عنوان یک اقدام حسن نیت، پیش از تصویب به اجرای آن بپردازد و تمامی فعالیت های غنی سازی اورانیوم و باز آفرینی را به صورت داوطلبانه به حالت تعلیق در آورده و در مقابل کشور های اروپایی متعهد می شدند، حق ایران را برای استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای بر اساس معاهده ی منع گسترش سلاح هسته ای به رسمیت بشناسد. در 19 آبان 82،ایران نامه ی رسمی پذیرش پروتکل الحاقی را به آژانس تسلیم کرد و شورای حکام در کم تر از دو هفته آن را به تصویب رساند.
علیرغم رویه ی شفاف سازی ایران، دومین قطعنامه علیه فعالیت های هسته ای ایران در آذر 84 صادر گردید. در اسفند همان سال «موافقت نامه ی بروکسل» به امضا رسید که بر اساس آن ایران به طور کامل تعلیق را در ارتباط با مونتاژ و آزمایش سانتریفیوژها، ساخت داخلی قطعات وغنی سازی می پذیرفت.
درست 21 روز بعد از امضای موافقت بروکسل، سومین، در خردادماه سال بعد چهارمین و در شهریور83 پنجمین قطعنامه، علیه فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران تصویب شد.
درست بعد از پنجمین قطعنامه، ایران با سه کشور اروپایی در خصوص «موافقت نامه ی پاریس» به تفاهم رسید که در آن ایران متعهد به پی گیری نکردن اکتساب سلاح هسته ای، تعهد به همکاری کامل و شفاف با آژانس بین اللملی انرژی اتمی و ادامه ی اجرای داوطلبانه ی پروتکل الحاقی تا تصویب و ادامه ی تعلیق می شد.
نزدیک به یک ماه بعد ششمین قطعنامه ی پیشنهادی شورای حکام در آژانس به تصویب رسید. در مردادماه 84، روحانی پس از نزدیک به دو سال فعالیت، جای خود را به دکتر «علی لاریجانی» به عنوان شورای عالی امنیت ملی و مذاکره کننده ارشد هسته ای ایران داد.
گردآوری از: روح الله ولی زاده، دانشجوی مکانیک، ورودی 92
